''muharibe ba Xuda''

''muharibe ba Xuda'',
''Allah ile savaş'',

Bu ne söz?
Nece olur bu iş?
Allah'la da savaş mı olur?
olur mu?
olur?
Olmaz!
Olur....
Bu Allah dedikleri harda?
Gelsin biraz onunla bir iki el ''müharibe'' yapaq!
Tavla oynamaq kimin gelir adamın qulağına.
Ancaq daha tehlükelidir qaliba.
Ona göre,
Kimsenin bu işe qalxışmasını bile,
Tevsiye etmem.
Asla...
''Bu mollalar da adamı lap ele ele salıblar haaa!''
Axı,
Deyen yoxdur:
Axmaq kişinin oğlu,
Allah'ılan da ''müharibe'' olar?
Heç dexli var eh...!

Alay eliyirem.
Mende o güc hardaydı?
Olan iş değil.
Adamın ciğerini çıxardar.
Çiğ çiğ çeyner.
Sonra,
Bir de adama ciğer oluşdurar.
Bir de çıxardıb yemek üçün.
Düzü bu ki,
Men ondan çox qorxuram.
Varlığından da,
Yoxluğundan da,
Qorxuram.
O zaman ki var idi,
Meni her zaman güder kimin idi.
Kölgesini,
Çiğnimin üstünde,
Duyardım,
Her zaman.
Onun gözleri ne yatardı,
Ne onu mürgü tutardı.
Her zaman bilen ve eşiden idi.
Onun elinden heç yere qaçıb gizleneceğim yoxuydu.
Bir sığınaq,
Bir gizlenek,
Yox,,,
O,....
Her yerdeydi.
Başımda,
Oğrun oğrun,
Sıradan düşüncelerimi bile bilirdi.
Onun ağırlığını,
Her zaman canımın üstünde duyumsardım.
Küçüklükden ona sevgi, ve ondan qorxu,
Mene buyurulmuşdu.
Men ise,
Heç zaman,
Sevgi ve qorxuyu,
Bir biriyle bağdaşdıra bilmemişdim.
Menim beynimde,
Sevgi ve qorxu,
Tam ters yerlerdeydiler.
Men Allah'dan,
Yalnız qorxurdum.
Onu,
Nece ve neden,
Seveceğimi,
Heç zaman,
Analaya bilmedim.
Ondan her zaman qorxurdum.
Çox qorxurdum.
Odunları adamlardan olan,
Odda yanmaqdan,
Eqreblerin,
İlanlrın sancmağından,
Ve,
Sonsuzacan süre bilen işkencelerden.
Qaynar qurşunların boğazıma dökülmeğinden.
Her yerimi kesib,
Yaralarıma duz sepilmeğinden.
Derimi soyub,
Bir de soymaq için deri üretilmesinden.
Terse asıb,
Canıma her türlü inciklik verilmesinden qorxuram.
Ax... Adam olmaqdan bıxdım.
Ne qorxuncuymuş adam olmaq.
Ne ağırıymış bu adamlıq yükü?
Yox,
Men adam olmaq istemirem.
Kaşka,
Bir qurd olaydım.
Sibri çollerinde,
Sergerdan...

Ancaq,
İndi ki o yoxdu.
İndi ki onu yuxarılardan,
Yavaş yavaş,
Aşağalara çekib,
Onlan seherecen güreşmişem,
Eyağım altına salıb,
Ağzına ağzına ezmişem.
Döşemişem, topbuz topbuz, sert yumruqları,...
İndi ki onu öldürüb,
Etini yemişem,
Gemiklerini de,
İtime atmışam.
İndi de,
Hele de,
Yoxluğundan qorxuram.
Demek,
Bu Allah'dan qurtuluş var,
Ancaq qorxusundan yox.
Demek qorxu,
Adamın canına girenden sonra getmek bilmir.
Deyirem:
Bu qorxuyu da söküb atsaydım,
Varlığımdan,
Bütün qurtuluşa,
Yollar açılırdı.
Belkem...

Oğuz Türk
2000