Seriye Xanım gilin damları bizim damımızın tam yanındadır. Ancaq 20-30 sant aralıdır, ve atılmaq biraz ürek isterdi. O da mende varıydı. Elimde ip, ucuna bağlanmış küçük sele, atıldım oların damına. Samanla suvanmış dam hele de geçmiş yedigün'ün qarından yaşıydı. Eyağım biraz züvdü, ancaq yıxılmadım. Damın qırağından ipi salladım, yavaşca seleni oların penceresine doxundurdum. Bildiler, küçük pencereyi açdılar. ''Kimdi?'' sordular. Ancaq men cınqırımı çıxarmadım. Ses Seriye Xanım'ın qızının sesiydi. Üreğim titredi. Neyyir'i gizli gizli sevirdim. Ancaq o menden beş yaş böyüküydü. Meni heç ciddiye almazdı. Bir gün bir kitab içinde onu sevdiğimi ona göre yazdığım bir şeir içinde söylemişdim. O da getirib çağızı anama vermişdi. Şeiri Farsca yazmışdım. Anam Farsca bilmediğine göre yazıyı dedeme vermişdi oxusun. Dedem de oxuyandan sora hem qızmışdı, hem gülmuşdü. Menim 13 yaşım varıydı. İki gün sora bütün mehelle menim Neyyir'i sevdiğimi bilirdi. Ancaq yaşımızın çox aralı olduğuna göre kimse ciddiye almamışdı. Ancaq men çox ciddiydim. Neyyir'in yazdığım şeiri anama verdiğine ve meni mehellede ''rüsvay i cihan'' etdiğine göre vefasızlığına uzun uzun şeirler yazmışdım. Hamısı Farsca. Türkce ağlayıb, Farsca yazmışdım.
Seleni içeriye çekdiler. Seriye Xanım'ın sesini eşitdim. Birazdan sora seleni eşiğe bıraxdılar. İpi çekdim ve hövlesek oların damlarından atlayıb eve döndüm. İçinde ne olacağına çox marağlanırdım. Belki bir yazı, bir nişan, bir şey. Yox.. Heç... Bir cüt corab, biraz badam, qoz, ve su şirnisinden sora heç ne yoxuydu. Demek, Neyyir meni sevmirdi. Belke de anasının yanında seleye bir şey qoyamamış. Kim ne bilir?...
İl dönürdü, yenilenirdi, ve tehvil olurdu. Radyodan gözel musiqiler çalınırdı. Farsca. Sora, tık, tık, tık, tık.... Yeni ili e'lan etdiler. Farsca. Mehemmed Riza Şah başladı: ''İran'lıların olan bu esgi tarixi ''Novruz'' bayramını bütün İran'lılara ve bütün Fars'lara tebrik deyirem.....'' Ancaq menim bütün fikrim Neyyir'deydi....
Oğuz Türk
2010
No comments:
Post a Comment